Varken Yoktum 'Müge Nur Öğütcü'

A⁺ A^-

Çocukluğumdun benim. Her bir taşına basarken kalp atışlarımı saydığım yolun, çıkmaz sokak olduğunu öğrenmemdin. Doğuştan sahip olunan ama büyüdükçe kaybedilen duyguların olduğunu savunan felsefemdi, bu yol. Her nefes alışımda içimde kaybolup harmanlanan soluğum, artık genzimi yakar oldu.

İnsan hayatındaki kaçışların B planını yapar mı? Ben yapar oldum. Dilim düğümlüymüş benim, çözemez oldum. Gözlerimi kapatır oldum. Hafızamın kıvrımlarına girmek bir yana dursun, yakmak ister oldum. Üstüne bir battaniye alıp tüm gün öylece oturmak dinlendirir mi insanı? 25 yaşımdayım, ben dinlenmek ister oldum.

İçinizi dökecek kadar güvenmek zordur birine, çırılçıplak olmaktır çünkü. Ümit istedim, huzur istedim, sevgi istedim. ‘’Sen yanlış adrestesin,’’ dediler, ‘’o dediklerin diğer yanda.’’. Pılımı pırtımı toplayıp gitmek istedim, ‘’Dur,’’ dediler, ‘’burda işin bitmedi.’’. Durdum.

Ruhum o kadar ölmüş ki, bedenimin üstünden bile alınır kokusu leşinin. Gömemedim ki işte; dur dediler, durdum. Gideyim dedim, gidemedim. Vazgeçtim, tuttu kolumu, bırak diyemedim.

Ne içeri girebildim ne de dışarı çıkabildim. Öylece kaldım eşikte.

Kaynakça

Fotograf: Müge Nur Öğütcü

27-10-2019

Konuk Düşünce Yazarları

info@medyacuvali.com

www.medyacuvali.com