0
Uyandığımda Hala Ağlıyordum - Zehra Erdin (Gazeteci)

Uyandığımda Hala Ağlıyordum - Zehra Erdin (Gazeteci)

A+ A-

Uyandığımda hala ağlıyordum. Acıyı bir dünyadan diğerine taşımayı o an anladım. Rüyaların gerçeklere karışabildiğini o an idrak ettim. Baş etmeye alışık olduğum, bunca zaman bir şekilde üstesinden geldiğim yokluğun yüzüme acımasız bir gerçeklikle vurduğunu hissettim. 20 sene sonra, daha fazla acıtamaz buna alıştım demenin ne kadar faydasız olduğunu, eğer anılarım ve hafızam isterse yerle bir olabileceğimi öğrendim. Uyandığımda hala korkuyordum.

Pek rüya görmem. Rüyalardan ve tabirlerinden anlamam. Korkunç rüyalarımı nefis bir kahvaltı veya sıcak bir duşla unuturum. Korku filmi izlemem bu yüzden rüyalarım ucuz konulu korku filmlerine benzemez. Uyumaya tapan biri olarak rüyalara karşı kötü şeyler beslemem. Uyumak bana bir kaçış, unutma imkanı, sistemi kapatma, dinlenme, huzur gibi şeyleri çağrıştırır. Canım çok yandığında, içinden çıkamacağını anladığımda, sinirlendiğimde, birini geri dönülemez bir şekilde kaybettiğimde ''biraz uyumam gerek'' der ve 14 saat uyurum. Uyuyunca geçmez diyenlere anlam veremeyerek kalktığımda bir yol bulmuş olurum. Sanki uyuduğumda birileri benim adıma en iyi kararları vermiş, bir çıkış yolu bulmuş olur. Neden 14 saat uykunun her derdime deva olduğunu sorgulamaz devam ederim. 

O gün neyin yanlış gittiğini bilmiyorum. Uyandığımda hala ağlıyordum. Rüyanın gerçek olmadığına sevinsem mi yoksa halime acısam mı bilemiyordum. Kararsız kalmış, ayaklarım yerden bu sefer kötü manada kesilmiş, nefes alışım dengesizleşmişti. Kötü rüyalar anlatılmaz derler. Gerçek olurmuş. Gerçekleşmiş bir kabusu anlatmanın ne zararı var bilmiyorum. Bu konuda kaybedecek çok fazla bir şeyim kaldığını sanmıyorum. 

Rüyamda biri babamın yaşadığını söylüyordu. Kalbimin durduğunu zannedecek, sorgusuz bir şekilde aklımı kaybedecek kadar sevineceğim bu haberi kimin getirdiğini hatırlamıyorum. Kaza geçirdiğini ve hastanede olduğunu söylüyordu. Koşmaya başladım. Karnım ağrıyacak, bacaklarım uyuşacak, gücümün kalmadığını kabul etmeyecek kadar hızlı koşmaya başladım. Ne kadar hızlı koşarsam o kadar çabuk kavuşacaktım. Bunca yıl sonra nereden çıktığını, böyle bir şeyin nasıl mümkün olduğunu, görünce ne diyeceğimi hiç düşünmeden koştum. O kadar hızlı koşuyordum ki yol bulanıklaşıyordu. Hastanenin kapısına ulaştığımda annemi gördüm. Bu yüzü tanıyordum. Annem gerçekten kaldıramayacak kadar çok canı yandığında bunu benden saklayamazdı. Gücü bittiğini ve çaresiz kaldığını yüzünden anlardım. Hep tanıdık gelen o ifadeyle babamın kaza geçirdiğini söyledi. Selde kaza yapmış. Arabaya sıkışmış. Bahşedilen mutluluğun aynı hızla elimden alındığını hissettim. Yine de şansım vardı. İçeri girmeme izin verdiler. 

Odaya girdiğimde suda uzun süre kalmaktan gözleri saydamlaşmış, saçları dökülmüş bir adam yatıyordu. Babamı yüzünü tam seçemeyecek kadar az tanıdım. Ama o olduğunu biliyordum. Beni tanımadı. Bu kadar çok acıyla gerçek veya rüya farketmez savaşamazdım. Buna yetecek kadar güçlü biri değildim. Kim olduğumu söyledim. Küçük kızı olduğumu hatırlattım. Bana koyduğu ismi defalarca haykırdım. Bir yandan ağlıyor bir yandan çabalamaya devam ediyordum. Onu tekrar kaybedeceğimi anlamıştım. Yokluğuyla başa çıkmak benim için yeni bir durum değil. Ama beni tanımamasıyla her iki dünyada da mücadele edemem. O kadar yükü kaldıramam. Haykırışlarım işe yaradı. Beni tanıdı. Yüzünü bana dönüp artık tükenmek üzere olan enerjiyle gülümsedi. Seni biliyorum diyen gözlerini gördüğümde artık sevinçten ağladığımı biliyordum. İçimden bir parça o tekrar gidiyor diye sökülüyor gibi acıtsa da beni unutmadığını biliyordum. Kendimi 20 senedir her gün beni ne kadar sevdiğini düşünerek geçirdim. İnsanlara anlatırken ''Onu tanımıyorum ama beni ne kadar çok sevdiğini her hissediyorum. Bu onun bana en güzel mirası'' dedim. Bunu hiçbir kabusun elimden almasına izin veremezdim.

Şimdi tam hatırlayamadığım o gözleri beni tanıdıktan sonra kapandı. Ben tanımasının mutluluğu ile aynı noktaya dönmenin verdiği acıyı hissederken uyandım. Bir rüyanın elimdeki her şeyi, en güvendiğim ve yok olmayacak anımı elimden alabileceğini o an anladım.

Kaynakça

https://unsplash.com/photos/Jj6cvZECh5c
30-11-2021
Konuk Düşünce Yazarları

Konuk Düşünce Yazarları

info@medyacuvali.com

www.medyacuvali.com

Konuklardan Diğer Yazılar

Bu yazılar da ilginizi çekebilir

hhz zeytinyağı