Yetişemezsin…

Kimse dört dörtlük değil. Hepimiz her istediğimizi yapamadık. Yetişemedik kimisine. Bazen zaman yetmedi bazen enerjimiz. Hakkıyla bitirebildiğimiz görevler gurur kaynağı iken yetişemediklerimiz bize kambur kaldı. 

Yoğunlukta ordan oraya koştururken kendimizi unutuyoruz aslında. Yapılacak çok şey varken hiçbir şey yapamadığımızda moralimiz bozuluyor. Kendimizi beceriksiz gibi hissediyoruz. 

Her ne kadar planlı, programlı ilerlesek de bi yerde ipin ucu kopabiliyor. Ve bu aksaklığın sebebi bir başkası da olabilir. Sen her şeyi hatasız yapsan da senin kontrolün dışında gelişebilir her şey. Peki neden bu her şeyi yapabilme, her yere yetişebilme ihtiyacı? Zamanın yetmese dahi kendini zorlayarak her yere koşma isteği? 

Kendi gücünü bilmeden tırmanıyorsun dağlara. Durup nefeslenmek aklına gelmiyor bile. Ya da birinden destek almak. Ne kadar farklı ne kadar uzun yol olursa olsun hepsine tek başına gitmek istiyorsun. 

Benim kadar düzgün yapamaz, halledemez diye diye her şeyi üstlenir olduk. Kimseye güvenimiz kalmadı. Ve sonucunda “kendim hallederim, kendim yaparım” cılardan olduk. Değdi mi peki bunca yorgunluğa?