Karmaşık hisler…

Duygu karmaşıklığı diye bir gerçek var. Bir gün önce hissettiğinle ertesi günkü hislerin aynı olmuyor. Anlam veremesek de bazı dönemler bunu yaşıyoruz. Kendimiz çözemediğimiz gibi başkası da anlam veremiyor. Bu seninle kendin arandaki bir savaş gibi. Hem de hiç bitmeyen. 

Kararsızlık mı? Güvensizlik mi? 

Bazen ne istediğini bilmeden yürüyorsun hatta koşuyorsun. Yol doğru mu sonu nereye çıkar diye düşünmeden. Yokuş aşağı gider gibi. 

Bazen de o kadar çok düşünüyorsun ki zamanında atman gereken adımları atamıyorsun. Kimi şeylere geç kaldığını fark ediyorsun. O geç kalmışlık hissiyle sonrasında koşsan ne fayda. 

Pişmanlık hissetmesen gene sorun yok. Ama o susmayan içindeki ses… o hep senden uzakta, yakalayamıyorsun onu. Hiçbir zaman emin olamıyorsun ne istediğinden. 

Bazen bir eksiklik gibi görüyoruz kimi duyguları. Olanlara değil de olmayanlara hasret kaldığımızdan belki de. İlle de olmalı dediklerimizin yokluğu canını yakabilir mi bu kadar? Varlığının sana ne katacağını bilmeden yokluğuyla kavga etmek gibi bir şey bu. 

Hayatımızda hangi duygu eksik? 

Olmalı mı? 

Geç mi kaldık bir şeylere?

Koşsak yakalar mıyız? 

Yakalamak zorunda mıyız? 

O an hangi duyguya ihtiyaç duyduğumuzu kendimiz de bilmiyoruz aslında. 

Yalnızlığı mı yoksa paylaşmayı mı istiyoruz emin değiliz. Gerçekten olmasını istiyor muyuz istemiyor muyuz emin değiliz. En kötüsü de sen bile kendini anlayamazken başkasının derman olmasını ummak.