Son Durak

Bunca yıl bir şeyler için çabaladık. Birçok fedakarlık yaparak, emek vererek.

Sonunda olmadı mı? 

Kısmet dedik. Hayırlısı bu değilmiş dedik. Yeni hedefler aradık kendimize.

Başka yollar bulduk. Daha önce hiç bilmediğimiz yollarda yürümeye başladık. 

Yürüdük olmadı koştuk. O kadar istekliydik ki. Pes etmek nedir bilmiyorduk.

Ama yolun sonunda bizi karşılayan bir duvar oldu sadece.

Yine her zamanki gibi kendimizi avutan biz olduk. Kendi yaralarımızı kendimiz sardık. 

Olmuyorsa olmuyor. Zorlamanın ne anlamı var diye düşündük.
Denedik en azından dedik. Bu da bir tecrübe sonuçta dedik.

Belki çabamız belki şansımız yeterli gelmedi.

Bir şeyler hep yarım kaldı anlamadığımız şekilde.

Hepimiz umutluyduk, çabalıyorduk. Her düştüğümüzde daha da güçlendim diyerek kalkmasını bildik o zamanlar.

Fakat gün geldi her şey tersine döndü. O kadar yorulduk o kadar bıktık ki koşuşturmacalardan.  Bir hedef için bırakın koşmayı hedef belirlemekten bile uzaklaştık. 

Önce bahanelere sığındık. Şöyle olsaydı yapardım böyle olsaydı başarmıştım diye. Halbuki artık umudumuz kalmamıştı.
Bir insanın umudunun çalınması, onu yere düşürebilirdi sadece.

Bizler de o noktaya varmıştık sonunda.

Yaşam, tam da böyle bir kaos ortamında var olabilmek işte. 

Tüm engellere rağmen hayatta kalabilmek.

  Her şeye rağmen gülümseyebilmek.