Gül Uğruna Diken…

Hepimizin göstermediği bir tarafı daha var aslında. Herkesin tanıdığı bir yüzümüz ve sadece gerçekten tanıyanın bildiği yüzümüz. 

Kimisi sakin kimisi öfkeli halimizi görür ve bizi öyle tanır. Aslında herkes hak ettiğini görür. Er ya da geç.

Gerçekten sevdiğin, değer verdiğin insanlara karşı farklı olursun. Onlara karşı daha sabırlı daha korumacı. İster istemez bunu yaparsın. Savunmasız gibi gördüğünden değil içindeki sesi susturamadığından belki de. Ona kıyamadığından,  onun adına düşünmekten kendini yorduğun zamanların olur. Etrafındaki kötü niyetlilere karşı hatta bazen onu kendinden bile korumaya çalışırsın ki kendine zarar vermesin.  Yanlış yola girdiğinde koşarak o yolu kapatmak istersin. Bilirsin çünkü o yolun tehlikeli olduğunu, başına neler gelebileceğini. O ise ısrarla gitmek ister. 

Her fırsatta uçurumun kenarına giden birini kaç kez tutabilirsin ki elinden? Sonunda atlamayacak mı senin olmadığın ilk fırsatta?

Bazen bırakmayı da öğrenmek gerekiyor. 

Ve bir an gelir “kim için ne yapıyorum?” sorgulaması başlar içinde. Tükendiğini hissedersin ve bırakırsın. Sensiz ne olduğunu ne olacağını izlemekle yetinirsin.  

O ise sonu belli olan yolun girişindeki güllere aldanır. Sen olduğun yerde durmuş adım atmaya bile korkarken o iplerinden kurtulmuş gibi koşarak uzaklaşır. O yolu görmeden anlamayacak belli ki.

Herkes kendi seçiminin sonucuna katlanacak. Erken ya da geç ne fark eder ki…