Mucizelere İnan...

Düşüne düşüne yollar bitti, şehirler bitti. Ama sen hala aynı yerdesin. Yer değiştiren tek şey düşüncelerin. Zihnin bambaşka yerlerde.

Akla bir fikir mi geldi önce şunu halledeyim sonra. Bir işe mi başlanacak pazartesi olsun öyle. 

Neden hep bir başlangıç tarihi ya da neden hep bir erteleme düşüncesi baskın gelir ki o an?

Ve işin tuhafı neyi beklediğimizi neden erteleyip durduğumuzu bile bilmeden yapıyoruz. Sanki bir refleks gibi. Bugün olmasa yarın ne de olsa değil mi? Hep zaman vardır her daim.

Hareketlerimiz, zihnimiz kadar hızlı olamıyor. Çünkü işin içine korkular, cesaretsizlik, güvensizlik giriyor bu sefer. Oysa zihinde her şey serbest. Her şey çok kolay. 

Küçükken hep büyük olmayı hayal ederdik. Bir an önce büyümek. O an hiç büyümemeyi dileyen var mıdır? 

Ve büyüdük. Büyüyünce de anladık tabi. Hiçbir şeyin çocukluğumuzdaki gibi olmadığını.

 Çoğu zaman kendimizden bile kaçıyoruz. Hayallerin teker teker olmadığını gördükçe vazgeçiyoruz. Hayal kurmak bile zor geliyor. Bu sefer de olmazsa diye. 

Sen daha yola çıkmadan engelleri düşünüp vazgeçiyorsun. Yine olmayacak düşüncesini öyle sahipleniyorsun ki olabileceğine inancın kalmıyor.  Ve inanmadıkça da ortaya çıkan tek şey: kendini gerçekleştiren kehanet. 

Aslında bunu çağıran, olmasına sebep olan biz değil miyiz?

Ama unuttuğumuz şey: gerçekleşen her şey, küçük bir hayalle başlamadı mı? Kimse olmayacağını bile bile neye cesaret edebilir ki? Zaten olmayacak diye yola çıkılır mı hiç? Önce kendi içinde inanman gerekmez mi? 

Cevabını duymaktan korktuğun soruları kendine de sorma. Sadece hayal kur. 

Eğer tutunacak bir dal bulursan ona sımsıkı sarıl ve vazgeçme.