Kopuktu Zincir!

Her şey o kadar hızlı ki hayatımızda. Neye yetişeceğimizi şaşırıyoruz bazen. Bir şey düşünürken önünde bambaşka şeyler oluyor. Dikkatini toplamak zorlaşıyor gittikçe. 

Planladıkların birbirine bağlı zincirler misali. Biri kırılsa zincir kopacak gibi hissediyorsun. Bu hisle de korkarak yaşıyorsun. Bir gün korktuğun başına geliyor ve zincirin bir parçası kırılıyor. En korktuğun şey. 

Tabi hemen vazgeçmiyorsun, tamir etmeye çabalıyorsun. Olmuyor mu? Bu sefer o parçadan vazgeçmek zorunda kalıyorsun. Kalanları bir arada tutmaya çalışıyorsun. Bu yıpratıcı süreçten kaçamıyorsun. 

Şimdiye kadar kafanda hep bir öncelik sıralaması vardı. Biri yapılmadan diğerine geçemezsin gibi. Ama senin kontrolünün dışında gelişiyor her şey. Elinde tuttuğun  zincir kopmaya devam ediyor sen engelleyemiyorsun. 

Her yeni güne yeni bir umut beslemek hiç bu kadar zor olmamıştı. Her şeyin bu kadar kötüye gittiğini göre göre. Şimdi sırada ne var korkusuyla geçiyor umut yerine. 

Verilen kayıplardan ve alınan derslerden sonra hırs yapmayı öğreniyorsun. Başka yapabileceğin bir şey olmadığını acı bir tebessümle kabul ediyorsun sonunda. 

Engellenen her hayalin için daha bitmedi diyerek düştüğün yerden kalkmayı öğreniyorsun. 

Korktuğun her gün için cesaretlenip yeni bir umut eklemeyi öğreniyorsun. 

Farkında olmadan attığın o minik minik adımlar başlangıçtan itibaren epey yol katmış sana.  Aldığın yolu gördüğünde kesinlikle değdi diyebileceğin “an” gelecek önüne. 

Engeller hep olacak. 

Artık bitti diye düşündüğün çok an yaşayacaksın. 

Ama her defasında kalkmayı da öğreneceksin. 

Ve sonunda gerçekten de değecek!