Benmişim...

Tüm kırgınlıklarımız, tüm öfkelerimiz neden ve nasıl başlar? 

Ve sonunda üzülen neden hep biz oluruz?

Biraz yaşadıklarımızdan çokça yaşayamadıklarımızdan belki.

Fazla inanmaktan, fazla güvenmekten belki de. 

Haklıyken haksız duruma düşüp kendini savunamamaktan.

Çok değer verip karşılığında koca bir boşluk görmekten. 

Bazen de tartışma esnasında aklımıza gelmeyen o söylenememiş cümlelerin pişmanlığından. 

Bana bunu nasıl yapar nasıl söylerden başlayan öfkelerimiz, sonunda kendimize dönüyor aslında. Sebebini sorgulamaya başladığımızda baş kahramanın biz olduğumuzu görüyoruz hep.

Bizi üzme cesaretini, karşımızdakine veren biz olabilir miyiz? Biz farkında olmadan izin verdiğimiz için o yükün altında kalıp ezilmiş  olabilir miyiz?

Bunu fark ettiğin an tüm öfken kendine dönüyor sen farkında bile olmadan. 

Ve sonunda  anlıyorsun ki aslında tüm savaşın kendinle. Tek amacın ise burdan sağ çıkabilmek. Kendine o kadar çok yükleniyorsun ki bu da geldi geçti diyebilmek için geç kalıyorsun çoğu zaman.  İyice yıprandıktan sonra önemsememeyi ve yoluna devam edebilmeyi öğreniyorsun anca. 

Nev’in bir şarkısında söylediği gibi:

Benmişim kendimi savunurken en çok hançerleyen.