Ruhsuz Dönemlerin Şarkıları

Müziğin ruha dokunduğu hepimizin kabul ettiği bir gerçek. Hüznü, sevinci, umudu şarkılardan öğreniyor ve duygularımızı ritimlerle yaşıyoruz. Söylemek istediklerimiz şarkılarla anlam buluyor. Ancak eskisi gibi değil artık. Şarkılarda sözler anlamsız, ruha dokunan yanı zayıf. Bu durumda artık duygularımızı mı kaybettik? Yoksa arz talep meselesi mi devreye giriyor? Bir süredir kafamda bu sorular dönüp duruyor. Kendi içimde çelişip bir türlü doğru cevabı bulamadım. 

Kültür endüstrisinin eğlence sektörüne müdahalesiyle birlikte mağazalarda, kafelerde ya da radyoda duyduğumuz birçok şarkı kendi seçimlerimizin sonucunda dinlediklerimiz değil. Bir şekilde en çok dinlenenler de bu parçalar oluyor. Her sene için farklı bir müzik türü popülerliği yakalıyor ve peşinden talep yoğunluğuyla anlamsız şarkılar türüyor. 

Çok satması, milyonların dinlemesi şarkıların kalitesini mi belirler?  Benim için bu sorunun cevabı hayırdan öteye gidemiyor. Ticaret kaygısıyla üretilen ve özellikle argonun yaygınlaştığı bazı müzik türlerinden duygularımızı paylaşması beklenemez çünkü böyle bir dertleri yoktur. 

Ne yazık ki çağımızın müzik anlayışı ticari kaygılara kurban gitmiştir. Eskiden olduğu gibi müzik yapmak için zor koşullardan geçmeye gerek yok. Bu kolaylık teknolojinin gelişmesiyle sağlanmıştır. Ortaya ne anlattığı anlaşılmayan parçaların çıkmasıyla birlikte “gerçek müzik” dinleyebilmek de zorlaşmıştır. Bunun kötü yanı da televizyonda müzik kanallarında gezinirken sevdiğin parçaya denk gelmenin mutluluğu yok artık.