Geçmişe Özlem

Teknoloji hepimizi savurmadan önce yaşanan bir dönem vardı. Dostlukların kuvvetli, aşkların gerçek, şarkıların anlamlı, insanların yapay olmadığı bir dönem. Bugün nostalji diye adlandırılan şeyse bir zamanlar insanların gerçekleriydi. Siyah beyaz fotoğrafların insanları renkli bir hayat yaşarken renkli fotoğraflara sahip insanlar siyah beyaz bir hayat yaşamaya başladı. Bu dönemin insanının payına düşen yalnızca yapay bir mutluluk oldu. 

Yaşanılan dönemin verdiği haz neden bu kadar düşmeye başladı? Geçmiş neden bu kadar cazip gelmeye başladı?

Hepimizin fark ettiği bir yapaylık var aslında. Fotoğraflarda kimse tüm içtenliğiyle gülmüyor artık. Mektupların yerini mesajlaşmalar aldı. Günlerce mektup beklemenin yerini beş dakika mesaja geç dönülmenin sabırsızlığı aldı. Gülünce beliren kırışıklıklar kusur sayıldı, saçların beyazlaması alay konusu oldu. Baktığımız yüzler birbirinin aynısı ve doğal olan her şey bozuldu. Evlerde nostaljik radyolar baş köşeye aksesuar olarak konuldu ama asla sevilen bir şarkıya denk gelmenin heyecanı aranmadı. Bir bilgiye ulaşmak için kütüphanelerde sıra oluşmadı çünkü artık internet vardı. Basit haliyle bilgiye erişim kolaylaştı denildi ama doğru bilgi mi kimse sorgulamadı. 

Her şey kolaylaştı derken hayat daha mı zorlaştı? 

Bence evet. Bu dönem beni oldukça yormaya başladı. Akışa ayak uyduramamakla birlikte çabuk adapte olanlara alışmaya çalışmak zaman alacak gibi. Üstelik hiç yaşamadığım bir dönemi özlüyorum.

Yaşanmayan bir geçmişe özlem olur mu?