Saklı Umutların İzinde

Kalabalığın içinde yürüyen bir kadın. Yağmur aniden bastırdı ama herkes gibi kaçacak gücü kalmadı. Ne saklanıp yağmurun dinmesini bekledi ne de şemsiye açtı. Belki de sıkıldı hayatın telaşından. Sürekli bir şeyleri düşünmek yordu onu. Verecek bir tepkisi kalmadı zamanla. Bıraktı kendisini yağmur sularına. Islanırken gizledi gözyaşlarını yağmur damlalarıyla.

Kalabalık hiç fark etmedi onu hatta çarpa çarpa geçtiler yanından. Herkes bir şekilde kendisini korurken o isteyerek ya da istemeden savunmasız bıraktı kendini. Yorgunluğu telaşsızlığından belli. Belki de çabalamak yordu ya da aceleden sıkılıp sükûneti seçti aklınca.

Eskiden tanıyanların söylediklerine göre çok konuşur, çok gülermiş. Dünyası rengarenk ve hayat doluymuş. Yardım etmeyi sever, herkesi dinlermiş. Sonra susmuş. Gözleri gülmemiş bir daha eskisi gibi ve renkler solmuş onun için. Pek kimseyle konuşmazmış artık anlatmazmış içindekileri. Bir banka oturur gelen geçene bakarmış. Kahkahalarla yanından geçen insanlara gülümsermiş sadece. Bir tek mutlu insanları görünce tebessüm edermiş.

Yağmur hızlandı ancak kadın ağır adımlarla devam ediyordu yoluna. Bir mağazanın vitrinine öylece bakakaldı. Kendisinin farkına o an vardı. Islak, keyifsiz ve umutsuz…

Haline bakılırsa gerçekten umutsuz ama umuda yürür gibi.

Belki de herkesten sakladığı umutlarıdır…