Sevgisiz Aile Bahçesinde Yetişen Nefret Tohumları

Çocuğunu kucağına alıp sevmenin, eşine güzel sözler söylemenin ayıp karşılandığı bir çağın yetişkinleri…

Sevginin zayıflık, şiddetin güç sayıldığı bir toplum düşünün ve bu toplumda yetişen çocukları. Sevgiden yoksun ve nasıl sevmesi gerektiğini bilmeyen yetişkinlerin karmaşık dünyası bu. Sokakta gördüğümüz asık suratlar, gülmeyi unutmuş insanlar aslında zamanında sevgisiz büyümüş çocuklardı. Annelerin evin işlerinden çocuklarının olduğunu unutması babalarınsa evde başka bir büyük varken sevgi göstermenin ayıp karşılanacağı düşüncesiyle hareket etmesi günümüze asık suratlı yetişkinleri miras bırakmış. Öyle ya sevgi görmemiş göstermeyi de öğrenememiş. Ailesinde hiç sevgi dolu anlara şahit olmamış. Bazıları gördüğü rollerden kendisine bir hayat çizmiş bazılarıysa değişmeye çalışmış ama sınırlarından bir türlü kurtulamamış.. Bütünüyle buna alışmış bir çocuktan büyüyünce hayatı rengarenk görmesi nasıl beklenir? Mutlu aile tablosu yoksa nasıl mutluluk yaratabilir? Eşine emekleri için şükran duyan bir baba yerine yıkanmamış çamaşır, tuzu az olan yemek için kaos yaratan bir baba figüründen çocuklar ne öğrenir? Sevgisiz, gülmeyi unutmuş bir anne çocuğuna ne kadar şefkatle tutunabilir? 

Bu eksikliğin içerisinde büyümüş çocukları düşününce asık suratlar biraz daha anlaşılır hale geliyor. Bu sevgisiz evlerden çıkıp aile olmayı başarmış, yaşadıklarından ders alıp kendisine daha güzel bir yaşam sunmaya söz vermiş kaç insan vardır ki? Ve geriye kalanlar… işte onlar bir yerlerde karşımıza çıkıyorlar. Gülümsediğinizde anlam veremiyorlar, griler ve sevgi ne demek hiç öğrenememişler. Yaşadıklarını çocuklarına yaşatıyorlarsa bu döngü hiç kırılmayacak demektir. Biz yine sokakta yıllar sonra aynı asık suratları göreceğiz. Nesilden nesile aktarılan sevgisizliğin bize yansıyan öfkeli yüzlerine şahit olacağız.