Renkli Sokakların Renksiz İnsanları

Bir sene daha biterken,

Caddeler ışıl ışıl, sokaklar rengarenk süslenmiş yeni yıl heyecanını bir şekilde hepimize vermek istiyor gibi.

Gerçekten bu heyecan var mı içimizde?

Işıltıya bakıp ufak tebessüm edenleri görüyorum ama sonrasında suratlar tekrar asılıyor. Belli ki kendi karanlıkları bu aydınlık ortamı da bastırıyor. İçlerinde yaşadıkları hüzün mutluluklarına gölge düşürüyor.

Gülmeyi de yakıştırmazlar kendilerine. Neden peki?

Ay sonunu nasıl getireceğini düşünenler, gece gündüz çalışmak zorunda kalanlar, hayallerle mezun olup iş aramaktan yorgun düşenler, paradan çok gerçek sevgiyi bekleyenler ve daha niceleri… sorunları farklı olsa da hüzünlü bakan gözler aynı.

Buğulu gözlerle, asık suratlarla hayata dair beklentileri azalmış. Ya yeni yıldan bir şeyler bekliyorlar ya da beklemenin anlamsız olduğunu düşünüyorlar. Karmaşık ve sonu gelmeyen düşünceler içinde tek odaklandıkları içlerindeki karanlık oluyor haliyle. Aslında biraz etrafa baksalar görecekler yalnız olmadıklarını. Kim bilir belki de tek mutsuz kendileridir diye korkup bakmıyorlar.

Bir de mutlu taklidi yapanlar var tabii. Hüzünlerini hapsedip fotoğraflarda gülümseyenler. İçlerinde bulunan umut kırıntısına sarılıyorlar, yeni yıl için mutlu bir anı bırakmak istiyorlar belki de.

Akıp giden bu kalabalık için yeni yıldan temennim karanlıkların yerini aydınlığa bırakması olacak sanırım.