Dinleyenin Var Mı?

Herkes bir şeyler anlatıyor insanlara. Bilip mi anlatıyor bilmeden mi anlatıyor bilinmez ama herkes anlatıp öğüt vererek deşarj oluyor bu dünyada. Bir terapi gibi bütün derdini anlattığında hepsi geçip gidiyor ve dönüp baktığında hiçbir şey hatırlamıyor. Oysa karşıdaki insan dinlemek ister mi, onun konu ile alakası nedir? hiç düşünülmüyor. Konu ile alakası olmayan insanlara bile derdimizi anlatıp bizi anlayan birini bulmaya çalışıyoruz. Bunu yaparken karşımızdaki insan düşünmüyoruz.

Otobüs yolculuklarında çok sık rastladığım şeylerden birisi de yanıma oturan kişinin sorgularıyla başlayıp “bir yerden tanış çıkar mıyız?” edasıyla soy kütüğüme varana kadar devam eden konuşmalarda, devam edip tanış çıkılmadı ise de sohbet “ben senin yaşındayken…” diye başlayan cümlelerle devam eder. Kimi zaman bu sohbetleri dinlemek hoş olsa da sınırları aşan konuşmalar, dedikoduya varan sohbetler hoş olmayabilir. Sınırları bilmek gerekir.

Sohbet yolu kısaltır, insanı duyguları yeşertir, güven duygusu oluşturur. Bu güzel bir serüvendir elbette. Herkesin hayata dair anlatacak birçok anıları ve düşünceleri vardır. Ama önemli olan dinleyeni olmasıdır insanın. Aslında yaşanmışlıklardır insanı konuşturan. Bir birikimin getirisidir. Aynı konuda tecrüben veya anın varsa o zaman sohbet farklı bir boyuta geçer. Benzer yönler keşfedilir, olmaması gereken şeyler eleştirilir sohbet uzayıp gider. Farklı görüşlere sahip insanların tartışmaya hatta kavgaya giden durumları vardır bir de.

Sadece otobüste giderken değil bir amaç doğrultusunda kısa süreli bir araya gelen gruplarında da görülmektedir bu sohbet ortamı. Örneğin markette sıra beklerken, hastane koridorlarında, otobüs duraklarında birçok alanda bu duygu paylaşımı gözlemlenir. Sözel kültüre sahip bir millet olarak anlatmayı elbette çok severiz. Peki dinleyen olmak? Anlattığımız kadar da karşımızdakini dinlemek ister miyiz? İyi bir anlatıcı olmadan önce iyi bir dinleyici olabilir miyiz?