Bend Kelepçelenmesi

Bend kelepçelenmesiyle tutuklandım.   

Üşüyorum. Tüylerim dikenleştikçe, damarlarım çatladıkça, parmaklarım sızladıkça yüreğim titretiyor bendimi. Ve soğuyorum aşkın kaynar tabağında. Üflendikçe üfleniyor üstüme. Bencillik, pişmanlık ve keder üfleniyor. Yaşanmamışlıklar da tuzum biberim oluyor.  İçim içime taşıyor. Sığamıyorum, düzenin düzensiz yerleşimine. Taşıyor yüreğim, kaynıyor damarlarım, heyecanlanıyor adımlarım. Süzülüyorum duvarlarda. Boğulmak istiyorum özgürlüğün nefes kesiciliğinde.                                                                                      
Dalmak istiyorum. Yeniliklere dalmak, hayatın keşfinde bendimi ısıtmak istiyorum. Oysaki, geçmişin kuru boğazında sert bir yumru gibi oturmaktan gelecek midesine inemiyorum. Belki, heyecanlanan adımlarım bir ritim tutturur ve inerim.       
Ne sindirebiliyorum yaşadıklarımı ne de sindirilebiliyorum haksızlık enzimleri tarafından. Mucizenin kapısını araladığı o dev altın kapı, gözlerini bana dikmiş bakarken kim sindirebilir ki beni ? Ah, o kapının koluna bir ulaşsam. Altın parıltılı yüzeyine bir dokunsam, dökülürdü dikenleşen tüylerim. Isıtılırdım sevgi ateşinde. Karıştırılırdım şefkat kaşığıyla ve yenirdim saf aşkla. Saf aşka yenilmek. Afiyetle doyurmak ve doymak. Sevgiye doymak. Oysaki, korkunç sanrılar kelepçesi sıktıkça sıkıyorken bileklerimi sadece seyre dalabiliyorum mucizeye.
Kim kelepçeliyor beni ? Geleceğe korkuyla baktıran, aşka küstüren, beni yalnızlıkla kemirten bendim değil mi?
Bend kelepçelenmesiyle tutuklandım.               
Geçmişin azgın suratı hiçlikle sevişiyorken başka kimi suçlayabilirim ki? Kendime olan nefretim avuçlarımdan masumiyetimi akıtırken, bense geleceğin o umut dolu altın simli kapısında öylece dikiliyorum.