Sevgi Limanı

Aşkta kendimi kaybetmekten ilk defa pişman olmuyorum. Aşkın yelkenlisinde oturmak, sevdanın hamurunda yoğrulmak sancı vermiyor kalbime. Kalbim çürümüyor. Değersizlik, ilgisizlik, önemsizlikle örülmüş tüm duvarlarım kırılıyor. Yalnız; o kırılmış duvarın parçaları ayaklarıma değdikçe kanıyorum. Geçmiş; izlerini şimdide kanatmaktan ne zaman vazgeçmiştir ki? Her farklılıkta, eski bir benzerliği neden ararız? Halbuki; geçmişteki o eski, acı veren insanlar hayatımızdan çıkmıştır. Yeni bir insandan, düzgün davranışları gördüğümüzde bitmesi gerekir o telaşın.                                                                                                                       

Gayet de yeterli, değerli olduğunu ve sevgiyi hak ettiğini bilmenin sakinliği oturmalıdır o yelkenliye. Elini, ayağını nereye koyacağını, neler yaşanacağını, kötü veya iyi sonu, tüm o karşılaştırmaları o limanda bitirmelidir insan. Yelkenlisinde rahatça oturmalı, eski durakları kapatmalıdır. Çünkü, sevgi limanına ayak basılmıştır artık.