Aşkın Zamandaki Sihri

   Aşkın zamandaki sihrine hapsoldum ben. Gözlerinde ayağım kesilsin, ellerimde saçları gezinsin istiyorum. Onun kokusunda zamanı hapsedebilmek, hapsettiğim en güzel mahkumiyeti yaşamak olurdu. Kendini kaybedişinin, varoluşunun ve tekrar kayboluşunun en güzel tarifi midir aşk ? Filmlerde, kitaplarda, müziklerde anlatılan o tatlı kıvranışın çığlıkları ne kadar duyulabilir ki o çılgınlığı tatmadan.

  Mantığınla hareket ettiğini sanarken kalbindeki minikle ilk mantıksız kararını verdiğinde başlatırsın o çılgınlığı. Tüm hücrelerini sarar, damarlarında kurnazca gezinir ve yavaş yavaş galibiyetinde teslim olmaya başlarsın.Meraktır teslimiyetinin suçlusu. Hayatının sıradanlık dakikalarına aşk çılgınlığı serpiştirmenin merakı. Önce teslimiyet gölgeliğinde serinler, sihirli zamandaki hapsoluşta nefeslenir, miniğini aşka doyurursun. Peki ya aşk ? Ben aşkı doyuramadım. Aşkı doyurabilir miyiz ki?

  Merakın doyumsuzluğu acımasız yüzünü aşkta kızdırdığında başlar kayboluşun.Kayboldukça teslimiyetle bütünleşir, doyumsuz meraklıkta kasırgaya yakalanır, aşka ulaşmaya çalışırsın . Korkudur kasırgayı kahırlaştıran, aşkı gücendiren. Ya kahırlaşan kasırgada korkuya çekilir, aşkı fısıldarsın ya da korkunun heyecanıyla aşkın gönlünü almaya çalışırsın. Belki de çılgınlık , aşkın gönlünü alabilmenin ziyafetinde bitiyordur. Kim bilir ?