Ansızın

Sıradan yaşamlar için zamansız karşılaşmalarla yitip giderdi hayat. Neyi kaçırdığını, çıkmaz sokak sandığı yola dönse kendisini bekleyen sürprizleri bilmeden akardı koskoca yıllar.

Aynı böyle, bir kavanoz ruhu parçalanmış yaşamlar vardı bildiğim, gecelere sığmayan acılarını bir gözyaşı damlasında saklarlardı. Öyle ki, kokusu yakardı genzini insanın. Tenine değse eriyip gidecektin, bir bakıp çekilsen kızgın alevlerinde boğulacaktın.

Yine de yaşayacaktın, nefes alamayacaktın ama yaşayacaktın. Öleyazacaktın.

Bir de gidişler vardı, terk edişler değil ama edilişler otururdu yüreğine. Yıldızlarda biriktirdiğin anılar arasında süzülürdün de durulamazdın bir türlü. Hiçbir şeye benzemezdi bunun yarası. Kapanmazdı, kabuk bağlamazdı. Son nefesine kadar açık kalırdı, kanar dururdu. Bastırsan patlar diye korkardın, elini çeksen solacaktın susuz kalmış çiçek gibi.

Ama ölmeye de cesaret edemeyecektin.

Bilirdim. Kayıptım belki ama ben böyle yaşamları çok iyi bilirdim.