Alabora Olmuşum

Tersine gidiyordum hayatın.

Bir adım atsam yokuştan yuvarlanıyordum. Acıma toprak atıyordum, yasıma aç haşereler didikliyordu. Aşındırıyordu kapattığım tüm gecelerimi, karanlığı soluyordum, kesiyordu nefesimi de sesimi çıkaramıyordum.

Kapıları kapatıyordum çığlıklar kesilmiyordu. Bir bedendi ki bu, kölesi olmuş şeytandan başkasına yaranamıyordu. Takmış kancasını bana, bir tek beni bırakıyordu, korktuğum yalnızlığıma gölgemi dahi almıyordu.

Saklanmak istedim. Perdelerini çektiğim camlarımı kırdım birer birer. Karanlıktan saklanmak, hep gündüzü yaşamak istedim. İlk defa iyileşmek istedim.

Yokluğunda zamanını yitirmiş aklımı tekrar sevdiğime adamak istedim.

Zulümdü dışarda olmak, hayatım olan hayattan koptuğundan beri tıkanıktım tüm zaferlere. En büyüğü, elinde birinciliğiyle terk edip gittiğinden beri nüksetmiş kanser gibi yayılmıştı ruhuma.

Eve kelepçelenmiş bileklerim, sızım sızımdı. Kanlar akıtıyordu, geçtiğim yerlerde ayak izlerim, cinayetime delil bırakıyordu.