Tutulamayan Sözler

Ellerimi kaldırdım güneşe doğru. Parmaklarımı açık bırakan eldivenler vardı, büyüktü ellerime, pek ısıttığı söylenemezdi de. Bana ait değildi. 'O'nundu.

Yüzüme kocaman bir gülümseme yerleştirip adını sesleniyordum, tam önümdeydi. Ama bana dönmüyordu. Boğuk sesiyle acele etmemi, geç kalacağımızı söylüyordu.

Tekrar önüme dönüyordum ve ayak izlerine bakıyordum. Basıldığı için erimiş kar sanki bütün gece orada kalmış bir iz gibi buz tutmuştu. 

Bastıkça kırılma sesleri geliyordu. Buzların çıtırtıları kulaklarımı dolduruyor, güneşin üstlerinde dikilmesinden dolayı eritiyordu onları. Ama ben kaybolmalarından korkuyordum.

Biraz salınarak, biraz nazlanarak ilerliyordum. Bana kızgın olduğu belli olan sesini duyup daha çok gülerken şapkamı düzelterek başımı kaldırıyordum. Ama yoktu. Silueti oradaydı,  teni parlıyordu, uzun boyu, dizlerine gelen kabanı, boynuna doladığı uzun şalı..

Ama yüzü seçilemiyordu.

Dün gibi bir anıydı, büyük bir kütüphanenin önünde durmuş büyük camlardan içeriyi izliyordu. Sarı ışıklandırmalar büyük avizelerle aşağıya süzülüyordu. Çoğu eski kitaplar, bulunduğu raflarda tozlu, dokunulmamış hissiyatı veriyordu. Gerçi biri dokunsa külleri etrafa dağılacak gibiydi.

Yanımdaki varlığı güven veriyordu, yüzü yoktu ama tanıyordum. Seviyordum. Varlığıyla ısınıyordum. Yüzümdeki gülümseme büyürken, bir sarsıntı oldu. Bir korku sardı bedenimi. Kütüphaneye döndüm yüzümü, içerideydik şimdi.

Etrafa saçılan kitaplar, yıkılan raflar ve birbirinin üstüne devrilen büyük kitaplıklar...

Kalbimin kırıldığını hissettim. Bunca emek, biriktirilmiş tüm anılar ve verilmiş fedakârlıklar, şimdi yok oluyordu.

Artık yalnızdım.

Kırılıp parçalanan, yıkılan binanın belki de ta kendisiydim. Silüet dışardan izliyordu. Ağlıyor muydu? Nefesini tutmuş çöküşü izliyordu, parçalanmış kalbini gördüm o karanlıkta.

Kendime gelmek istedim. Hatıramdan silinen bu anıyı görmek istedim.