Adı Konulmamış Hayaletler

"Suratıma kapanan kapı Azrail gibi çöktü üstüme. Günümün güzel başlamasından anlamalıydım zaten, zira bana neşe yasak. Mevsimlerim bitti, renklerim siyah ve beyazdan ibaret, kızıllarım karıştı aralarına sindi gitti. Pek bir kayıbım şimdi, yitip gitmiş, yanıp kül olmuş gibiyim. Duydu mu bilmem, kulaklarını kapatmıştır o, yüksek seslerden hoşlanmaz çünkü ama o gece mezar taşıma bakarak sabaha kadar ağladım. Kalan aklımı bıraktım. Sordun ya bana bu sefer nereye kazıdın acını diye, orayı yıkma. Kırık kalbimi bıraktım o mermere ben. Ölüm tarihimi yazdım. Birlikte değildik belki ama ben onunlaydım," diye anlatmıştım geçmeyen günümü abime. Bölüm sonu canavarı demişti bugün bana uğruna kırmızı zambaklar diktiğim ruh eşim kapıyı suratıma çarparken. Soluğu bu küçük barda almıştım tabi ki. Gidecek yerim yoktu çünkü.

"Benim de canımı sızlatıyor sözlerin." Deyiverdi anlattıklarıma karşı kısık sesiyle, elinde bardaklar, gölgesi üzerimde dolanıp duruyordu tezgâhının arkasından. Yıldızlar çok parlaktı o gece, hatırlıyorum hala.

"Senin canın solmadı mı? Hatırımda hâlbuki. Dün gibi bir anı." dedim kendi kendime. Bir şeylerin ters gittiğini de o zaman anlamıştım işte. Nefesine karışmış fısıltısıyla, dünleri unutalım hayat yarında, diyordu. O an hayatın tüm ceremesini yüklenmişim gibi hissettim. Doğruydu, hayat yarındaydı. Dün yitip gitmiş, bugün yarım kalmıştı. Ama yarın...

Yalnızlık tüm bedenime işledi. Kaburgalarımı ciğerlerimde hissettim. Kaybım sanki ruhumu tüketiyordu. Bomboş, karanlık bardan dışarı atmıştım kendimi tek solukta. En sevdiğim takımyıldızı, Orion, okunu bana doğrultmuş mükemmellik için yarışırken gözlerini hırs bürümüştü sanki. En uzaktaki o hedef bendim o an.