Boş Döküman

Bir rüya gördüm sanırım. Defalarca uyandım, devam etti. Bitmedi bir türlü. O mu rüya ben mi bilemedim. Bir hayli karıştı gerçek. Rüya diyorum hissi başka olsa da, kâbus yakışmaz gibi. Sızısı duruyor hâlâ.

Tanımam etmem, hayatımda görmedim; adını söyledi bana. Kurumuş dudaklarındaki gülümsemeyle, parmak uçlarındaki yaraları umursamadan rengârenk balonları patlatıp duruyor koskocaman evde. Her taraf tozlu.

Gerçek olsalar sorgulayacağım bir aile, tuhaf mutlulukları var. Hata mıydı emin değilim, huzursuz ettilerse de ses çıkarmadım. Kalbimi çarptırıyor şimdi.

Uyanıyorum hatırımda, uyuyorum kayıp.

Kaybediyorum ya, öldü sanıyorum bir süre sonra. Umudu kesmiş gibi, üst raflara kaldırıyorum. Tanıştığımızda küçücük ruhlarımız, büyümüş kaybımızla. Anılarımızı bulduğumda epey zaman geçmiş.

Evini unutuyorum, adını sanını karıştırıyorum. Pek çok isim dolanıyor aklımda, sorguluyorum. Dedim ya, çok uyandım durdum. Ya da uyudum.

Eski evimdeyim sonra, taşların arasına sakladığım oyuncak hâlâ orada, kırılmış biraz. Daha derine itiyorum bu sefer, kimse bulamasın diye. Hep orada kalsın. Tekrar taşınıyoruz, içimde aynı acı.

Birkaç kişi toplanıyoruz bu sefer, dünyaları sırtlanmış, parmak uçları yaralı, balon düşmanını arıyoruz. Ağaçlı yolları, dik yokuşları, çeşit çeşit evleri geçiyoruz. Şimdi çok tanıdık.

Elimde kırmızı, çiçekli bir elbise; hediye edeceğim.

Evini buluyoruz sonunda. İlk gitmek istediğim yere en son varıyorum. Herkes orada. Çok karışık. Parfüm sıkıyorum, çok yol yürüdüm diye tuhaf hissettiriyor. Buna bile dikkat ediyorum. Adım atıyorum ileriye. Kapılar açık, önünde toplanmışlar.

Ev hatırladığım gibi değil, bir başka. Ama hissi aynı, yine tozlu.

Ailesi mi saklamış benden?

Güler yüzlü bakıyor; saçlarını kesmiş belli, karman çorman. Ama hâlâ güzel. En güzel. Kim o? Tanımıyorum.

Kalbimde cehennem. Yine de sarılıyorum sıkıca. Aldığım elbiseyi vermişler, giymiş. En az benim kadar hisli o da. Neyin hissi bilmiyorum ama birini özleyerek uyanıyorum. 

Geceyi, gözlerimi dahi kırpmadan sabah ediyorum. Öğlen oluyor, akşamı buluyor vakit geçip gidiyor. Yeni bir gece başlıyor bana; yine aynı özlem. Mahvolmuşum, yorgun,ve kimsesiz; gidemediğim bir rüyada kıstırılmışım gibi.

Öyle bir acı ki yüreğimde büyüyen, Tanrı'nın eli değse yine de dinmez şimdi.