Aşınmış Zaman Birikintisi

Nereye, ne kadar derine olduğunu kestiremediğin düşüşler vardır. Hayatın belki de son sürat sona yaklaştığının hissiyatı dolup taşar bedeninden. Her bir yanını sarar korku. Yine de dur diyemezsin. Ellerini kalbinin hizasında göğe kaldırır parmaklarını birbirine sıkı sıkı kenetlersin dizlerinin üstüne çökerken. Yalvarırsın orada olduğuna inandığın tanrıya ama sesinin yankısını bile işitemezsin.

Şimdi de talihsiz dualarım buhar olup karışıyordu dünyaya, geriye sadece harcanan nefesim kalıyordu. 'Peki ya şimdi,' diyordum sessizce gerisini tamamlayamadan. Bilmeden döndüğüm çıkmaz sokaklara aralanan dönemeçler, sonucunu düşünmeden sarf ettiğim sözler ve eylemler...

Kendi kendime bir denklem oluşturmuştum kafamda. Sağlamasını yapmadan geldiğim tüm adımlar bir bir silinmiş, gerisinde silik bir yazı ve silgi tozu bırakmıştı.

Şimdi aynı yerde, bu döngünün sonsuz başladığı noktada yapayalnızım. Taşında ağlayanı olmayan mezar çiçek açmaz, derler.  Canı olmayan ağlarmış, çiçek açtırırmış gözyaşları.

Kelimelerimin idam kararı verildi. Bin hayattan birini seçtim, tüm bu evrenler arasında pişman olmadığım tek yaşamda, tek anımda yine gönlümün çiçek bahçesindeyim. Zamanın çürümüş kolları arasında kandırılmış bir kralım.