Ucu Açık Çember

Bazı insanlar sabaha karşı beş gibidir. Hafif serin bir meltemin saçlarında bıraktığı dokunuşa benzer. Kuşların cıvıltısını duyarsın, ağaç yapraklarının arasından süzülen güneş ışınları yüzüne vurur.

İzi kalır. Anılarında yaşarlar.

Kokusu sinmiş güzün, bir avuç toprağa hasret, yağmurun arkasından gelen renkler soluyor artık. Öyle bir azap ki bu ruhuma çöken, pişmanlıklarımın altında bir bir dökülen parçalarım dahi kıvranıyor hala acıyla. Geriye dönemiyorum. Tanrı beni şimdiyle sınıyor. Tanrı beni cinayetle, geçmişin kaybıyla sınıyor.

Benim rüyalarımda hep sabah beş. Ama ses yok. Uçsuz bucaksız, dinlenmeme izin yok. Bir valiz ve avucumda kalp kırıklarıyla yürüyorum. Üç kuruşluk hayatım, bir ayağı çukurunda şimdi. Yoktan var olanların arasında, varlığımı kaybettim. Dolabımdaki raflar boş, kalbimde yük.

İz benim. Anılarımda yaşıyorum.