Rağmen İyi Kalmak

Durduğum yerden çok memnunum... Ben, modernleşme adına, aşkın, sevginin, cinselliğin, insanlığın içinin boşaltılmasına alet olmayacağım.

Her şeyi umarsızca tüketmek yaşamak, duyarlı olmak yaşamaksa... Varsın yaşamamak!

İnsanların dünyasına yüzsüzce bakıp, arkasından nefret nidaları atmaksa yaşamak?

Etikten bahsedip -  öyle geldiği için - politik olup, düzene ayak uydurmaksa yaşamak!

Yaşamak, ikiyüzlülükse, kişinin onurunu ayaklar altına almak uğruna kazançlar elde etmek, buna rağmen yastığa başını rahat koyabilmekse!

Yaşamak kendine bile yalan söylemekse!

Haksızlığa göz yummak ve bunu çıkarlarını korumak adına yapmaksa yaşamak!

Bana bir şey olmasın diye, sonsuz bir sessizliğe gömülmekse yaşamak!

Tebrik ederim yaşıyorsunuz, sürüngen misali! Bense varsın yaşamamak diyorum bu ise yaşamak!

 

Evet, insan eşiklerden geçiyor, eşiklere takılıyor, eşiklerde tökezliyor... Bekliyor... Tabii ki yaşamak denilen bunu da kapsar.

Hayat tükeniyor, eşikler hep yenileniyor. Biz adlarına süreç diyoruz. Bazılarını seçiyoruz, bazılarından vazgeçiyoruz. 

En iyi günümüz dediğimiz, en iyi dediklerimiz; en kötümüz, en dayanılmazımız oluveriyor. Neden peki? Biz hiçbir şey yapmamışken... Ne olduğunu anlamamışken.

Haksızlıklar yaşadığımızı düşünürken, hayat yine dengeleniyor kendini. Yeni tanışmalar, paylaşımlar...

O zaman insan düşünüyor; belki hep taze (yeni) kalmak için, yok oluyorlar ansızın. 

 İnsan ne çabuk alışıyor ona... İstediğine rağmen... Ve anlamıyor içindeyken. 

Cengâver yeminlerin, sözlerin ardından, bakakalıyor yitene.

Sonunda anlıyor ki insan, "kendiyle" hayat! 

Salt kendini büyütmek, sevmek ve kendin için bir şeyler yapabilmek hayat.

Bencillikse bu, belki, öyle... Ama "hep sencilikle" de olmuyor. Nereye kadar?

İnsan başkaları için de bir şey yapar, evet. Ama yine kendini iyi hissetmek adına, kendi insanlığı için yapar. 

İç mücadeleyi, zaferle taçlandırma çabasından ibarettir, insanın savaşı.

Savaşın adı  da “Rağmen İyi Kalmak “