Uykusuz Her Gece

Hiç uyuyamamaktan şikayet ettiğiniz oldu mu?

Haruki Murakami “Uyku” kitabında günlerce, aylarca uyuyamayan birinin hikayesini anlatmaya başlıyor. Bir kadın düşünün… Tüm hayatını çocuklarına ve eşine adamış. Kendine ait bir hayat kırıntısı yok. Tek amacı ailesindeki kişilerin hayatını iyileştirmek, başka bir işi yok. Birkaç nesil geriye bakarsak birçok kadının hayatını böyle geçirdiğini görmemiz mümkün aslında. Bu öyle normalleştirilmiş ki başka ne yapabilirdim ki der anneannelerimiz, ninelerimiz. Şimdi kitaba geri dönelim.

Kitabın ana karakteri olan kadın bir gece kötü bir rüya görerek uyanır ve bir daha uyuyamaz. Ailenin sorumluluğunu üstlenen bir annenin alkol tüketmemesi gerektiğini düşünse de biraz içki içer, gevşeyip uykum gelir belki diye düşünür. Önce yarınki ev işlerini yapayım diye düşünür. Saate bakar. Saat sanki hiç ilerlemiyor. Geceler böyle geçmeye devam eder. Kadının uyuyamadığı her gece zaman durur sanki. Yıllar önce okuduğu bir kitap geçer eline. Anna Karenina…

Kadın okur, okudukça geçmişteki yaşantısı ve hayalleri gelir aklına. Kitap okumayalı yıllar olmuş. Kendisi için bir şey yapmayalı yıllar olmuş. Kendini sorgulamaya başlar kadın. Çocuklarını, kocasını seviyor. Ama bu sevgi kendine ait bir hayatı olmasına engel olmalı mı? Sevgi kendini tamamen feda etmek mi? Bir kadının kendisi için bir şeyler yapabilmesi için Virginia Woolf’un dediği gibi illa kendine ait bir odası mı olması lazım ya da uykusuz geçen aylarca gecesi mi? Bunlar metaforik şeyler tabii. Yaşadığımız yer, ailemiz, içinde olduğumuz toplum büyük belirleyiciler ama şu an birçok kadın kendisi için bir şeyler yapabilmek için daha fazla imkana sahip.

Uyuyamamaktan şikayet ettiğiniz olmuştur belki… Ama bu hiç yaşayamamaktan şikayet etmekten iyidir. Kendisi için hiçbir şey yapamadan hayatlarını harcamış kadınlar için dolu dolu bir gün geçirmeniz için bir hatırlatma yazısı olsun bu da.