Başkaları

Kendimizi her zaman iplerin bizim elimizde olduğuna inandırmışızdır, yine de buna rağmen ne hikmetse başkalarının en ufak bir lafında dağılıp gidiyoruz, önümüze ilk çıkan engelde kendimizi yerden yere vuruyoruz. Ee kendimizi yerden yere vurmayınca da ilerlemek güç, ipi sıkı tutmak ipin ucunu kaçırmayacağımız anlamına gelmiyor hiçbir zaman. Altından kalkamayacağımız, sırtlayamayacağımız sorumluluklarımız, arzularımız var. Arzularımızı gerçekleştirememek, sorumluluklarımızı gerçekleştirememekten daha çok belimizi büküyor, neden? Çünkü sorumluluk dediğimiz şeyler aslında çoğunlukla başkalarının bize dayattıklarıdır. Mesela bana sorsalar ‘kendi istediğin gibi biri olabildin mi?’ diye. ‘olamadım’ derdim herhalde ama buna rağmen diğer insanların istediği insan olmaya daha yakınım. Sistem kendin olmana izin vermiyor hiçbir zaman, bizi hep kendi sınırları içerisine çekiyor. Hepimiz birer oyuncuyuz kendini kaybeden ilk insanın arkasında.  

Eee efendim bir dizi yazdım herkesin ağzı açık kalır, herkesin beğeneceği cinsten, başrole de çok yakışıklı kaslı bir modeli düşünüyorum, kızlarımız çok sever. Hayır kardeşim senaryon rezalet, sadece insanlar onu seviyor diye yazdın öyle bir senaryoyu, ayrıca 150 dakikalık süreyi de doldurmanın en kolay yolu uzun bakışmalarla geçen bir aşk dizisi yazmaktır ama hayır patronun da sevmedi senaryonu, okudukça yüzünü buruşturdu hatta. İçinden ‘ya gerçekten çekecek miyiz bunu?’ dedi. Ancak bir yandan avuçlarının içinin kaşındığını fark etti, çünkü gerçekten de tutulacak proje budur. Kaç hanede var bu reyting cihazı 4000 hane. 4000 hane koca bir ülkenin dizi film kalitesini temsil ediyor yani ama ben “Poyraz Karayel” devam etsin istiyordum, benim beğenilerim ne olacak? Anlıyor musunuz izleyeceğim diziyi bile seçemiyorum, ona bile benim adıma başkaları karar veriyor.

Başkaları benim giyeceğim kıyafete de karar veriyor ama o kıyafetin parasını ben veriyorum? Bunu biliyorum ama yine de insanlar beni beğensin diye ve ‘bak güzel giyinmek para ister, şu çocuğun belli ki durumu yok.’ Diyerek beni parmakla işaret etmesinler diye sevmediğim kıyafetler içinde geziyorum ama nasıl oluyor da aynanın karşısında sizi değil kendimi görüyorum, bu nasıl oluyor anlayamıyorum, mümkün mü böyle bir şey. Saçımı uzattığımda bana ‘kızım’ diye çağırdığı için öfkeden beni saçımı kesmek zorunda bırakan Hatice teyze’yi nasıl da görmem orada ama sakin olmalıyım. Aynada kendimi gördüğümü söylememem lazım kimseye, yoksa hep birlikte gelip ‘ne yani sen bizden değil misin, hani birlik ve beraberlik içinde yaşayan bir toplum olacaktık, sen bu düzene karşı mısın?’ derler. Sen de onlara ‘yahu birlik ve beraberlik o değil ki’ diyemezsin. Maazallah sonra seni toplumun kafasını karıştırmak ve kelimelere yeni anlamlar yüklemek suçundan kendi sınırları dışarısına atarlar. Bana kalırsa, ki bana kalmaz çağımızın en kötü şeyi popülarite’dir. Şimdi diyecekler ki ‘bazen iyi şeyler de popüler oluyor’ ben de ‘iyi şeylerin popüler olmasına neden ihtiyaç duyuyorsunuz? Onu da mı beğenilmek için yapacaksınız yoksa?’ derim. Bir insanın asıl özgürlüğü kendini başkasına beğendirmek zorunda hissetmediği an başlar.

Sözleri var dilimde,

Gözleri var gözümde,

Hem ayaklarımın önünde,

Hem başımın üstünde,

Söyle ey vatandaş sen söyle yine,

Ben istediğim ben değilim,

Hayatım kimin elinde.