Pist

Ben bir sokak kedisiydim. Adım sanım yoktu. Bu dünyada yalnızdım. Ne bir ailem ne de bir dostum vardı. Kendi başıma yaşayıp gidiyordum. Sizin yediklerinizden artakalanlardı yemeklerim. Çöp kutuları  en sevdiğim yerlerdendi.  Evim barkım olmazdı ama bir mahallem vardı. “Pist” sesinden çok korkardım. “Pisi pisi”sesini duyunca gözlerim parlardı. Böyledi işte benim dünyam. Ne hırs ne intikam ne de ihanet bilirdim. Kimseye ilişmeden, bulaşmadan yaşar giderdim. Karnımı doyurup uyuyacak bir yer bulduysam kendimi mutlu bilirdim. Hele de bir tatlı insan eliyle okşanıp şımartılmışsam daha ne isterdim?

Tabii kediyim diye benim de  dertlerim olmazdı sanmayın. Mesela canım acıdığı zamanlar olurdu ama kimse bilmezdi. Acıma katlanıp iyileşirdim. Sizin gibi doktora gidemezdim ki? Hızlı geçen arabalardan da çok korkardım. Beni mahallede görmek istemeyenlerle karşılaşınca kaçardım. Küçücük  bedenimin onlara ne zararı olurdu, bilmem ki. Yine de onlardan da çekinirdim işte! Baş edecek ne gücüm ne sözüm vardı. Ha, bir de yavrularımı doğururken canım çok yanardı!  Canımın sızısıyla bağırmak zorundayken bile sesimden rahatsız olup beni kovalayanlar olurdu. Ben sizin gibi olamazdım ki! Tek başıma doğurmak zorundaydım. Göbek kordonunu bile yalnız başıma, dişlerimle keserdim. Sonuçta ben de anne olurdum. Anneler kutsal diyen siz değil miydiniz? Bir de bana “Mikrop yuvası” diye bağıranları duyardım. Onlara da kalbim kırılırdı. Oysa elimden geldiğince kendimi temizlerdim ama sonuçta ben de bir sokak kedisiydim.

Size bunları anlattım diye kendimi acındırmaya çalıştığımı düşünenler çıkmıştır. Kafama indirmek için bir kürek aramaya bile başlamışlardır. Boşuna arıyorlar, ben çoktan öldüm! Daha doğrusu bir gece, hiç tanımadığım kişilerce öldürüldüm. Canımın nasıl yandığını tarif edemem. Hiç durmadan tekmeler attılar vücuduma. Çok korktum, çok ağladım.Tırnaklarım bile beni koruyamadı.  Ben çok bağırdım ama sesimi duyan çıkmadı belki de  beni kurtarmak isteyen olmadı. Hiç kimseye bir şey yapmamıştım ki! Durduk yere bana kıydılar. Şu basit hayatımda  mutlu olmayı çok gördüler bana.

Kendi hâlimde bir sokak kedisiydim. Gittim işte, yokum artık! Aranızdan ayrıldım. Minnacık bedenimin kapladığı alan kadar yer açıldı sokakta! Ne yapmayı düşünüyorsunuz şimdi orada? Bana sorarsanız benim yerime,  bana huzurla ölmeyi çok gören bütün vicdanları koyun oraya. Nasılsa, benim yerime göz dikenler onlardı. Şimdi zaferin tadını çıkarsınlar.  Benim yerime geçsinler hatta. Yağmurda ıslansınlar, karda titresinler, güneşte yansınlar. Sokak sokak gezip bir parça yiyecek arasınlar. Sonra bir apartmanın kapı eşiğinde azıcık yorgunluklarını atmaya çalışırken kapı açılsın, biri çıkıp ağzına geleni saydırsın:

Pist, hadi be oradan başka yer mi yok? İyice yerleştin buraya. Pireli misin, nesin? Kalk, kalk. Mikroplu vicdan! Pisst!