Dillere Düşeceksiniz!

Hayli zamandır sokak sokak yürüyorum. İnsanların yüzüne bakıyorum, iş yerlerinin önünden geçiyorum. Ben yürüdükçe kendimi yabancı hissettiğim anlara çıkıyor yollarım. Kimi caddelerde kendime ait bir ize ya da bir sese bile rastlayamıyorum, herkes mi yabancı olur? Sanki benim büyüdüğüm bu caddelerde ben hiç olmamışım, adım kimsenin ağzına düşmemiş gibi. Konuşulanları anlamak ne mümkün? Hangi dilin kelimelerini telaffuz ediyor bu insanlar, hiç bilmiyorum. Her adımımda şaşkınlığım artıyor. Tuhaf tuhaf insanlar içinde sağa sola yalpalanıyorum. Dengemi kaybedip düşsem beni kurtarmaya bir insan gelmez herhâlde? İçim yanıyor. Burası benim diyorum, benim özbeöz vatanım. Benim ruhumun toprağı, benim sesimin sancağı.

Görüp duyduklarıma bir nebze daha katlanamıyorum. Katlanmak zorunda da değilim. Olduğum yerde kıpırdamadan bağırıyorum. Kalabalık bir anda etrafımı sarıyor. Hiçbir şey umurumda değil. Kimseden korkmuyorum ve korkmayacağım. Bağırdıkça bağırıyorum işte! Dinleyin beni!

Burası benim yurdum. Burada benim kelimelerim konuşulacak. Benim sesim çıkacak. Benim adım olacak. Ben olacağım. Evet, duydunuz!  Şaşırmayın o kadar.  Daha siz yokken ben vardım buralarda. Beni buralarda yaşatmak için ne mücadeleler verildi. Kaç savaş kaç zafer gördüm, kaç kahramanın dilinden geçtim, biliyor musunuz? Siz nereden bilirsiniz ki? Bilmezsiniz tabii. Beni bu toprağa getirenler, ruhumu besleyenler demek ki sizin için önemsizmiş. Sahi ya ben bu vatanın diliysem siz kimsiniz?  

Beni öz vatanımda değersizleştirmeye çalışıyorsunuz siz ama çabalarınız boşuna! Ben o konuşuru olmak için çırpındığınız dillerden bile daha köklüyüm, zenginim.  Köklerim belki uzaklarda kaldı ama dallarım dünyanın her bir ucuna uzanır, Evelallah! Benim yetersiz olduğumu mu düşünürseniz, nankörlük edersiniz. Yine de siz bilirsiniz! Siz de benim doğduğum topraklardan buraya geldiniz ama besbelli kimliğinizi kaybettiniz. Siz boyunuza bakmadan beni beğenmezseniz ha! Her neyse beni kendinize benzetemeyeceksiniz! Madem iş yerlerinizin, markalarınızın ya da tasarımlarınızın adlarına bile kelimelerimi yakıştırmıyorsunuz konuşmayın bir daha. Anmayın hecelerimi.  Başka dillerin kelimelerini verdiğiniz o iş yerlerinizin sizi havalı gösterdiğini sanıyorsunuz. Peki dolaşın öyle havalı havalı. Bana ilişmeyin. Beni yozlaştıramayacaksınız! Ben size hava katmıyorsam düşün bundan böyle yakamdan! Unutun annenizden duyduğunuz sevgi dolu kelimelerimi, unutun edebiyatımı. Romanlarımın kahramanlarını hatırlamayın. Şairlerimin dizeleri düşmesin asla dilinize. Söylemeyin o güzel âşk türkülerimi. Yazmasın elleriniz kelimelerimi.  “Welcome” yazılı evlerinize girdiğinizde de aynı dışarıdaki gibi hava katın kimliğinize. Üfleyin “Happy Brithday” yazan pastalarınızı.  Dost düşman seçkin bilecek nasılsa sizi.  Sosyal medya hesaplarınıza da yazın anlamını anlamakta zorlandığınız yabancı cümlelerinizi, kopyalayıp yapıştırın ya da bir yerlerden. Belki artistliğiniz gözleri kamaştırır! Tabii içiniz alaylı dışınız kalaylı olmasın, dikkat edin.  Bir “Tamam, olur” demek yerine “Okey”diyorsa o dilleriniz siz de benim umurumda değilsiniz. Dilinize söyleyin, tasını tarağını toplasın benim sözlüğümden. Haa bu arada, eklerimi de vermeyeceğim, bilginiz olsun. Yardımcı fiilleri mi? Elbette onlar da gelmeyecek sizinle. Ben onları meydana getirmek için ne uğraş verdim, haberiniz var mı? Haydi, bir ana diliniz kalmamış sizin!  Dünya dillerinden şöyle gösterişli bir dil seçin kendinize.  Benden uzak durun. Neredeyse kendime, kendimi basit hissettirecektiniz. Az kalsın, beni kendimden utandıracaktınız, yetersizim zannettirecektiniz. Turizmmiş, dünyaya açılmakmış demeyin, daha fazla gülünç olmayın! İnanmayacağım bundan sonra.

Ben binlerce yıllık Türkçeyim. Bu kadar alaşağı edilmeyecek kadar şöhretliyim. Şöhretim sizi sarmamış ama ben yine de sizi bir deyimimle göndermek isterim: Dillere düşeceksiniz!