ERTELEMEK

Mutluluğumu hep erteledim,

Hak etmediğimi düşünerek.

Yaşayamadıklarımı korkarak düşündüm hep

Düşündüm de gidemedim bir yere,

Yerimde saymayı güven saydım..

O güven beni bıraktı çoğu zaman..

Güven saydığım şeyler de tutarsızdı seçimlerim gibi..

Ama çok fazla üzerime geldiğimi fark ettim.

Ben de insanım,

Düşerim de kalkarım da.

Yanımda kimin olduğuna da bakarım elbette,

Ama ilk nasıl ayağa kalktığım gelir aklıma.

Ayağa kalkmayı başarabilmişsem;

Ertelemediğimden, harekete geçtiğimden.

O yüzden erteleyen de sensin, ayağa kalkan da..

Süreç seni bir yere taşır, zaman ise aracı..

Zamana çok yayınca elimizde değil korkmamak.

İnsanoğlu sonuçta, kontrol edemediğine takılı kalır.

Zaman öyle bir karalı ki amacında bize bile takılmaz.

Zaman içinde olay, olay içinde farkındalık..

Zincir tamamlanır ve insan aydınlanır,

Ve yine aynı yere varır..

Tembel olan benim bunun farkında varan da..

Geçen zaman değil de farkına varmayı bekleyen olaylarmış..

Zaman ise sadece bir aracı...

23.09.23-24.09.23 (Saat 00.51)

Cumartesiyi pazara bağlayan gecede yazdığım bir yazıdan.