Umudumuz tükendiğinde

Hayat bir maraton…  Bu maratonda yorulduğumuz zamanlar oluyor. Umut tükenince hayattan elimizi ayağımızı çekmek istiyoruz.  Sonrası karamsarlık… Bu bizi depresif bir ruh haline düşürüyor yolumuzdan hedeflerimizden alıkoyuyor. Güçlü olmaya çalıştıkça olaylar karşısında tükendiğimiz zamanlarda buluyoruz kendimizi. Birini seviyoruz karşımıza engeller çıkıyor, Sosyal çevremizde kalabalıkta yalnız hissediyoruz… Tekrar ayağa kalkmak için ne yapılmalı? Bunu uzun süreli uğraşlar sonucunda buluyoruz. Hayattan vazgeçmemek için umut hep vardır. Her güneş doğduğunda yeni bir güne merhaba diyoruz. Hayat zor ama beklentiler var beklentileri karşılamamız gerekiyor. Umut tükense de ayakta durabilmek için koşturuyoruz. Hayatımıza giren her insanın bize katması gereken bir şeyler vardır. Vazifeleri bittiğinde giderler biz yolumuza onlarsız devam ederiz. Her insanda onlarda bir şeyler ararız. Umut tükenir yaşam devam eder. Umudumuz tükendiğinde bile kalbimiz atmaya devam ediyorsa bu hayatta bizi hala bekleyen bir güzellikler vardır.

Belki en doğan güneş,  belki gece bizi selamlayan yıldızlar bize umut vermek için varlar.

Aldığımız her nefes,

Her ağlayışımız

Her gülüşümüz

Belki de umudun olduğunu bize anımsatmak ister.

Umut tükenir, ama belki de daha güzel umutlar yeşertir.

İnsan 2 defa ölür. Bir umudu tükendiğinde bir de toprağa gömüldüğünde..

Umutlu günlere sevgili okuyucularım….