Kaldırımın Soluksuz Dinleyicisi

Bir yolu var mı bilmiyorum, bu sakinlikten çıkmanın .. Zaman geçiyor ben dura kaldım bu kaldırımda, ne yokuşunda durup dinlendim ne de taşları saydım öylece bir kaldırımda soluksuz güzelliklerin beni bulacağına inandım, ha belki de bu toz pembeliktir.Gerçeklerin farkına varıp göz yumarak bekledim, sessizce, telaşsızca bir melodiye kulak verdim. Sonra bir el aradım,o durağanlıktan çıkıp gitmek için.. Ben kaldırımın soluksuz dinleyicisi, sözleri veda kokan, dili şefkat olan, orada o kaldırımdan yıllarca çabalayan birinden,yaşama dört elle sarılan yalnız biri olarak ayrıldım. Şimdi  bütünün kendisi olarak yüreğime sığındım.Ve geçen onca yola, yıla, söze, çabaya toplanıp en iyisi içinde yine yıllarca o kaldırımda oturmaya razıyım, düştükçe yeniden başa sarıp bu yolu bitirmeye de razıyım. Bir kelebek kadar naif bir serçe kadar korkak umutlarım vardı, umutlarımı aldım yanıma, kimsenin kirletemeyeceği kimsenin şüpheye düşüremeyeceği bir an bekledim,bekledim..Ve emindim gözlerimde ki inancın beni sarmaladığından, bedenimde dolaşan kararsızlık ahenginin son bulduğundan,ve şimdi kalbimin derininde sakladığım umutlarım bana bir el uzattı. Sen başardın, içinde tutma umutlarını savur değsin ruhuna, sımsıkı tut kendini yeni bir yolculuğun baharına çıkıyoruz. Sen hazırsan ben de buradayım..