Bir Asperger’linin Tutunamayışları

• Bu baş döndürücü hayatın neresindeyim?
  Yüzümü nereye dönsem çukur mu?
  Gök bu kadar maviyken, kırılan umutlarımın arasından sızan bu karanlık da nedir?
  Neydi hayatın renkleri ve umudu çoğaltan sevinç. İnsandım ya ben, yaşadım ya ben, güneşi koynumda büyüttüm ya ben, şimdi bu soğuk nedir? Çürümek değil de nedir?
  Zihnimde çatışan cepheler, içimde kaybedilen savaşlar hepsi biter mi bir gün, bitse ne olur, bitsin istemem ki ben. Kendini aramanın savaşında ne kaybeden olur ne kazanan, ne müttefik vardır ne sığınak, bir denizin ortasında yüzmeyi öğrenmenin belki de geç öğrenmenin hüznü vardır, bir de kendini bulduğunda var olmanın ıstırabı.
   

• Umutsuz bir vakayım ben, hiç umut beslememiş. Gitmekten hep bir şey ummuş ama hiç gidememiş, binlerce kez bireyler yazmış ama hiç söyleyememiş. Korkma dedim korkma duygularından ama hep kaçmayı seçmiş. Nasıl çıkılır bu karanlıktan, nasıl tutunur insan hayata bilememiş hiç. Her gün, uyanmayı yaşamak sanmış zavallı ben. Derinliği ararken yüzeysellikte boğulmuş ben. Tutunduğum şeylerin gerçek olmayışını her gün hatırlayan ben, bir dakikalık sevinçlerle sınırlı tutulan umut. Bana sırtını dönmüş hayat, tanrı bile gülümsemekten vazgeçmiş. Buz gibi hayat. Kalmadı içimde, varlığını sürdürmek isteyen umut..

• Hayatın elleri vardır belki ve tanrının bir kalbi. Tutar mı ellerimden hayat ve sever mi beni tanrı son bir kez,bilmiyorum,bilemeyeceğim..diz çökmek isterdim bir kalbin önünde ve o kalp tanrının kalbi olmalıydı, tutmak isterdim bir eli,o da hayatın elleri olmalıydı. Işık yoksa bile var etmeliydim, yaşam bir oyunsa en iyi şekilde oynamalıydım..ama ellerim boş kaldı, kalbim boş ve oyunlarına kimse almıyor beni. Tanrının beni kabullenmesine daha çok var, yaşam ise uzaktan bakıyor kararsız bir el gibi..