REFAKATÇİ

Hastanede refakçi kaldınız mı ...ben kaldım canım oğlumla yedi aylık bir serüvenimiz oldu. O hastanenin ölüm kokusu geceleri sessiz ve karanlık koridorlar tam bir kabustur. Hepsinin rüya olmasını istersiniz ama sabaha doğru hemşirelerin kan almaya gelmesiyle bir kez daha uyanırsınız rüyadan gerçekle karşı karşıya kalırsınız. o ürkütücü ve korkunç geceler... 

Tuhaftır hastane odaları ÖLÜMLE KALIM. Araftasınızdır hiçbir zaman o odadan çıkamayacağınızı düşünür diğer yandan sabah taburcu olabileceğiniz bir yerdir. Hastane odaları size plan yaptırmaz yarını bilemezsiniz. Sonuç piyango gibidir.... ya kazanırsınız ya da kaybedersiniz 

İlk başta küçücük oda ama yaşamınızı oraya sığdıracak kadar kocaman bir ev aslında .. nasıl yapacam diye düşünürsünüz sonra kendinizi kandırmaya başlarsınız burası geçici canım sevdiceğimi alıp buradan çıkarım kapısından  bile geçmem dersiniz. 

Hoş geldin yeni yaşamım diyerek o küçücük odaya bütün evi taşımaya başlıyorsunuz bir düzen oturtup alışıp gidiyorsunuz veya öyle zannediyorsunuz 

Sizce de çok kötü değil mi insanoğlunun her düzene ayak uydurması yaşamı bu şekilde kabullenmesi isyan etmeden .. Bende öyle yaptım isyan etmeden sadece kabullendim aslında tam kabullenmek de değil ÇARESİZLİK 

Günler birbirini kovalar ama fark yoktur siz sadece bir günü yaşarsınız.. 

MEVLANA demişki ümitsizliğin ardında nice umutlar var... karanlığın ardında nice güneşler var 

       ama benim için olmadı...