Sadece Anılar Kalır

  Kayıplarımızın ardında koca bir boşluk kaldı geriye ve bu boşluğa alışmak sanıldığından daha zor. Günler peşi sıra geçerken normale ayak uydurmakta bocalıyorum. Bildiğim tüm doğruların, tarihi geçmiş gibi geliyor.

 Hangi nedenle olursa olsun, sevdiğimiz birini kaybettiğimizde derin bir hayal kırıklığı beraberinde gelir. Söylenecek ve paylaşılacak şeyler, artık bir yük gibi sırtınızdadır. Şanslıysanız daha az keşkeyle birkaç fotoğrafta teselli bulabiliyorsunuz. Şahsen şanslı hissediyorum kendimi çünkü korkmadan hayallerimi paylaşabildiğim ve okuduğum kitaplarda aynı yerin altını çizdiğim insanlarla  karşılaştım. Ne kadar doyurucu bir keşif, öyle değil mi? Nitekim şanslı olmak sırtımdaki yükleri hafifletmiyor.

 Ne kadar güzel anılara sahip olursak olalım kaybettiklerimize söyleyemediğimiz şeyler, hep en değerlileri oluyor.Kafamın bir yanında farklı bir olasılıkta kaybettiğim güzel insanlarla bir çok şey paylaşıyorum…Bu birazda olsa iyi geliyor, sırtımdaki yükleri hafifletmeme yardımcı oluyor.Yaşanılacak güzel anların kaybı, derin bir hayal kırıklığına dönüşmeden kendimce bulduğum bir yöntem bu.

  Kendimi buruk hissediyorum çünkü kendimi bildim bileli varolan bir kaleyi kaybettim.Bir çınarı kaybettik, ailemizin önemli çınarlarından dedemi…Tam 6 aydır yoğun bakımdaydı dedem, son 49 günde entübeydi.Sonbaharda kalp krizi geçirdiğinde en sevdiği bahçesindeydi.Toprağın bereketine inanan bir emekli öğretmendi kendisi. Onunla geçirdiğimiz anıları düşündüğümde ne kadar değerli zamanlar olduğunu anlıyorum.”Bir insan ne kadar yürekliyse, o kadar korkaktır. Ya da bir insan ne kadar korkaksa o kadar yüreklidir.Bunun böyle olduğunu bir insan ancak seksenine gelince anlar.” demiş Yaşar Kemal, bu alıntı dedemle benim en sevdiğimiz kitaptan, İnce Memed’ten.

   Yok olana karşı doğa şefkatli midir bilmiyorum ama kurulu olan düzende, hep acımasızca unutuluyor gibi geliyor bana. Geriye kalan güzel anılar, kaybettiğim sevdiklerimle benim için bir sığınak ve durmadan akan zamanda bir kurtarıcı…

  Normale alışırken anıların verdiği güç, umarım boşluk hissini bastırır.