Aslında Kimiz? İçsel Yolculuğumuzun Peşinde...

Kendimizi, duygularımızı gün içinde ne kadar hissediyoruz?

Bu, anda kalmak ile ilgili bir soru değildir. Bu, hayata dair, insan olmaktan ötürü düşünen, hisseden bir varlık olarak ne kadar bu varlıkmış gibi yaşıyoruz sorusudur.

Hayatın getirdiği olaylara verdiğimiz tepkilerle, cevaplarla mı kimliğimizi belirliyoruz dersiniz? Ya bir cevap vermiyorsak, durum daha mı vahimdir sizce? Veyahut bir cevap gerekir mi her seferinde…

Basit düşünelim mesela: Yağmur yağarken ıslanmayı mı tercih edersiniz, yoksa izlemeyi mi?

Ben izlemeyi tercih ederim. Bir şeyleri izlemek, dalıp gitmek çok şey düşündürür bana. Böyle zamanlarda içimde bir anlatma isteği uyanır; sanki dünyanın en saçma şeyi de olsa sakin sakin anlatsam, olmayanı olduracakmışım gibi hissederim. İçime sinmeyen her şeyle yüz yüze gelirim.

Sahi, bir sürü şey var içime sinmeyen, sinecekmiş gibi gelir anlatırsam… Ne anlatayım?

Bir ağaç olmak nasıl bir duygudur mesela? Sağlam kök salabilmek toprağa... O kaskatı gövdeden yeşilliklerin filizlenmesi, kendini rüzgâra bırakmak, güneşi hissetmek içinde, dört mevsimi yaşamak, öylece durmak, olanı biteni izleyip öylece…

Anlatmak isterim, anlaşılmak bir çırpıda!

Nasıl yapacağımı bilmem ama olmayanı oldurmak isterim, düşünmeyeni düşündürmek. Sağlam köklerim olsun isterim, cesaretli olmak, rüzgâra bırakmak kendimi, güneşi hissetmek isterim...

Güneşi görüyorsa gözlerim, hissetmek isterim derinliklerimde; dallarım böyle yeşerir ancak…

İçime sinsin isterim her şey, huzuru tatmak isterim.

Bir ağaç gibi yağmurun altında ıslanabilmek isterim belki de…

Hayatta başınıza gelen olayları bir düşünün. Sizi siz yapan o büyük ya da küçük seçimlerinizi hızlıca yağan bir yağmur ya da öylece duran bir ağaç gibi.

Günümüzde bunu düşünmek için bile ne kadar çabasızız, değil mi? Ne de çok duygularımızı gömmeye, hissetmemeye, düşünmemeye meyilliyiz.

Düşünmek, kendimizi, duygularımızı, bir ağaç olmayı düşlemek…

Kendimizi anlamamak üzerine kurulu sanki hayatımız.

Ama ben anlamasam da hem anlamak hem anlatmak isterim.

Düşüncelerimi içimde bir süzgeç varmışçasına süzmek iyi gelir sanki ruhuma, ama çıkamam bu düşünceler bulutunun içinden.

Bu da köklerimin bana verdiği yüktür belki de…