Capernaum: Kimi Çocuklar Yaşamak İstemezler

Capernaum: Kimi Çocuklar Yaşamak İstemezler

A+ A-

* ’Neden buradasın biliyor musun?.. Anne ve babamdan şikayetçiyim. Anne ve babandan niçin şikayetçisin? Beni dünyaya getirdikleri için.’

 

Bir çocuk görmüştüm

Oturmuştu kenara

Bana rüyasını anlatmıştı

Rüyasında odasının kapısı vardı

Ve bir kere içeri girebilen çocuklar

Artık doğal nedenlerden ölüyordu

 

Bir çocuğu seyretmiştim

Kız kardeşinin kolundan tutmuş

Zamanın tersine yürütüyordu

O ömrünü kaybetmesin diye

Sol elinden vazgeçmek istiyordu

 

Bir çocuk sevmiştim

Sırf demir parmaklıklar ardında gördüğüm için

Suçu sevmek olan biri için

Ağırdı bana kalırsa cezası

On yaşlarında evlenen kızların ölüm gibi ağır

Hayattan giderek silikleşilen bu cehennemde

Dumanda boğulmamayı öğrenmek suç olmuştu

 

Bir bebek ağlaması duymuştum

Yanına gidemeden sustu

Abisine şımarıklık yapıyormuş meğer

Kardeşine hamileyken annesi çok kahve içmiş,

O yüzden ten renkleri farklıymış, öyle dedi abisi

Bir yerlere gidiyorlarmış yakında

Anne babaların çocuk yapmasının suç olmadığı bir yerlere

Sordum, anne babaların çocuk yapmaları ne zaman suç olmaz?

Eve şekerli sudan başka yiyecek getirebildiklerindeymiş.

 

 

** ‘Bu belki de benim hatam değildir, bunu hiç düşündünüz mü? Ben de böyle doğdum, ben de böyle yetiştirildim. Benim günahım ne? Seçme şansım olsaydı belki hepinizden daha iyi olurdum.’

 

Notlar:

(*) ve (**) Lübnanlı yönetmen Nadine Labaki’nin yönettiği 2018 yapımı film Capernaum’dan alıntılardır. Film, 2018 Cannes Film Festivali’nde jüri ödülünü kazanmıştır. Lübnan’ın başkenti Beyrut’ta yaşayan 12 yaşındaki Zain’in içinde bulunduğu hayatı konu almaktadır.

Şiirin tamamını filmle ilgili aldığım notlara dayanarak yazdım ve bazı dizeleri filmde geçen diyalogları içermektedir. Bu nedenle daha çok bir film eleştirisi niteliğinde düşünülebilir.

26-12-2024
Ada Balcı

Ada Balcı

Sosyoloji - Öğrenci

İstanbul’da doğdum. Orta Doğu Teknik Üniversitesi, Sosyoloji bölümünde okuyorum. Eğer mümkün olsaydı yeryüzündeki tüm insanların hayatta onları anlayan birileri olduğunu, yalnız olmadıklarını hissetmelerini isterdim. Bence bunu hissettirmeye en çok yaklaşan iki araç edebiyat ve sanattır. Galiba en çok bu nedenle hayatımda büyük yer ettiler ve her zaman yer etmeye devam edecekler. Benim yazdıklarımın da böyle hissettirebilmesi dileğiyle.

adabalci5@gmail.com