‘’Pandemi devam ederken son zamanlarda en çok yaptığımız şey sabretmek oldu. 

Bugünlerde kendi toplumsal hafızamızda yer almayan bir olguyla yüzleştik. Önce anlamaya çalıştık, ardından tüm dünyada hareket durdu, kısıtlandık. Bilgi o kadar hızlı ve acımasızca yayılıyor ki bundan etkilenmemek imkansız. Değişiklik bazen yadırganır, bazen acı verir ama aynı zamanda güçlüklerle mücadele, sabır ve dayanma gücümüzü geliştirir. Bu süreçte belirsizlikler ve sıçramalar yaşadık. 
 

Bazılarımız hayata ve sevdiklerine daha çok bağlanıp kenetlenirken, bazılarımız ise savruldu. Bütün bunları yaşarken sorguladık, düşündük, derinlere indik ve belki de kaybolduk. Üzüldük, sevindik ve fazlasıyla sabrettik.’’

 

Pelin Aytekin bu sergide, belleğinin zamanda izin verdiği geri gitmelerle, bilinçaltı ve bilincin birbiriyle yarıştığı anlardan kesitler sunuyor. Asıl önemli olanın zaman değil, mekan olduğunu vurguluyor. Varoluşu, evrenin başlangıcını ve bitişini düşünürken kendi özünü aramayı hiç bırakmıyor. Eserlerinin kavramsal yönü her izleyicide farklı hisler, anılar, duygular ve heyecanları ortaya çıkarıyor.

 

Düşündürüyor, duygulandırıyor, bazen de güldürüyor. İmge yoluyla dışavurum bunun en önemli belirleyicisi oluyor. İmgelemlerinde kişiden kişiye değişen algılar bazen insan, bazen nesne, bazen hayvan olarak gözüküyor. Sanatçı kendi üslubunda bir anlatımla doğumu, yaşamın başlangıcını, sonlandırmaları, değişmeleri, akışları bilinçaltından gelen dürtüsel bir yaşama sevincini, azmi ve sabrı resmediyor. Her bir fırça dokunuşunda sabrın izlerini takip ettiriyor. Sanatçıya göre, sanat var oldukça sabır var olacak, sabır var oldukça da sanat var olmaya devam edecek.