Son zamanlarda  çocuk istismarı ile ilgili haberler hepimizi çok üzdü. Çocukluk çağı cinsel istismarı; duygusal, zihinsel ve bedensel açıdan doğaları gereği gelişmemiş olan çocukların ya da ergenlerin, bir yetişkin tarafından kandırma, zorlama veya tehdit yoluyla cinsel davranışlara maruz bırakılmasıdır.   Burada belirleyici olan eylemin  yetişkin tarafından yapılmasıdır.



Pedofili, son zamanlarda dünyada olduğu gibi ülkemizde de görülme oranlarının arttığı çocuğa yönelik işlenen en büyük suçlardan birisidir. Genellikle çocuğun tanıdığı kişiler tarafından gerçekleştirilir. Kapalı toplumlarda bu suçun işlenme oranları daha yüksek olmasına karşın suçun ortaya çıkarılma oranı o denli yüksek olmamaktadır. Çünkü çocuklar dışarıdan gelecek tepkilerden korktuğu ve utanca boğulduğu için ifade edememekte bu da istismarın engellenebilmesinin önüne geçmektedir. Çocuk istismarının tanımlanabilmesi için ille de doktor muayenesi ile bulgu verecek belirtiler olması gerekmez. Soyma, elleme, öpme, kendi organına dokunmaya zorlama gibi davranışlar da çocuk istismarı kapsamına girmektedir. Bu gibi durumlarda kanıt oluşturacak bedensel zarar olmadığından eğer çocuklar ailelerine yeterince güvenemiyorlarsa, ailelerinin, kendilerini suçlayacağından ya da inanmayacaklarından korkup ifade etmekten çekinirler. Bu durumda çocuk ve ergenler, henüz cinsel ve ruhsal gelişimlerini tamamlamamış oldukları için hem yaşananlar çocuğun gelişiminde hasar yaratır hem de ailesine ve yaşama karşı güven duygusu zedelendiği için zarar görürler. Pedofilikler, her yaş grubunu seçebilmekte ama 5 ve 14 yaş civarında pik yapmaktadırlar ve pedofiliye maruz kalan çocukların üçte ikisini kız çocukları oluşturmaktadır. Pedofilleri diğer çocuk cinsel istismarcılarından ayıran en önemli özellikleri çocuklara karşı hissettikleri cinsel dürtülerin ve bu dürtüler doğrultusunda çocuklara yaptıklarının yanlış olduğunu düşünmemeleridir. Bu yüzden akla uydurma ve küçümseme  eğilimleri daha yüksek olmaktadır. “Bir şey yapmadım, zarar vermedim ki, o da bundan hoşlandı, hatta beni çocuk tahrik etti, ben sapık değilim, abartıyorsunuz, çok küçük değil ki, sadece bir kez oldu” gibi sözler ile kendilerini haklı ya da masum çıkarmaya çalışmaktadırlar. Hatta çocuğu gerçekten sevdiğini onu en çok koruyanın kendisi olduğunu dahi iddia edebilirler. Pedofillerin eylemleri  belli bir plan dâhilindedir, rastgele gelişen sadece bir kere olmuş bir vakadan ibaret değildir.

Genellikle çocuğun sevdiği ya da çocuk için otorite figürü olabilecek kişiler olduğu ve yavaş yavaş ilerlediği için yıllarca sistematik bir şekilde sürebilir. Başlangıçta hafif masum görünen dokunuşlar ve çocuğu çeşitli şekilde ödüllendirmeler ile başlar. İlerledikçe çocuk rahatsız olduğunda kimseye söylememesi konusunda tehdit ederek devam eder. Genellikle daha sahipsiz olan çocuklar seçilir  ya da ailenin  ve toplumun güvenini kazanmış kişiler olduğu için çocuğa kimsenin inanmayacağı, söylerse cezalandıracağı gibi şeyler söylenerek çocuk korkutulur. Hatta aileye maddi destek sağlayan kişiler tarafından yapıldığı zaman ya çocuk bunun suçluluğu ile iyice susar ya da aile çocuğun böyle bir itirafta bulunmasına müsaade etmeyecek kadar o kişiye güveniyor olabilir ve çocuğun imaları görmezden gelinir. İstismara maruz kalan çocukların beşte dördü gibi yüksek bir oranda psikolojik sorunlar ortaya çıkar. Çocuğun doğal gelişiminde hazır olmadığı şeylere zorlanması –ailenin ve hatta çocuğun  rızası olsa bile- çocuk için zarar vericidir. Pedofilinin  toplumdaki sıklığı bilinmiyor ancak %0.4-4 arasında rakamlar verilmektedir. Pedofili, tedavi edilmesi gereken ruhsal bir hastalıktır. Ancak her çocuk tacizi/tecavüzü pedofilikler tarafından gerçekleştirilmez. Daha kötüsü, çocuklarla cinsel ilişkinin yaşanması normalleştirildikçe pedofilik olmasa bile meyilli olan gruptaki insanlar da çocuğu cinsel obje olarak görme eğiliminde olabilmektedirler. Son zamanlarda gittikçe –ve yazık ki- daha çok duyduğumuz çocuk gelinler, aslında pedofilinin ya da çocuk istismarının güzel kelimelerle süslenmiş halidir.

Çocuğun yaşı küçüldükçe gördüğü zarar artar ama çocuk bunu değerlendiremeyeceği için ve yazık ki bazen aileler için çocuk maddi bir kaynak olarak görülebildiği için çocuğun ruhsal ve bedensel olarak gördüğü zarar görmezden gelinebilmektedir. Sürekli nasıl tahrik olunacağının fantezilerinin kurulması, özellikle toplum tarafından önemsenen insanların, çocuklarla tahrik olunabileceğini söylemesi, meyilli olan grubun da çocuğa yönelmesini arttırmaktadır. Bu bir kez başlarsa mürekkep lekesi gibi yayılır. Bir süre sonra beşiğindeki bebeğinizi nasıl koruyacağınızı düşünür hale gelirsiniz. Bir toplumda çocukların zarar görmesini görmezden gelinemez ve bu sorun ailesinin ya da kendisinin sorunu gibi değerlendirilemez.

Çocukları korumak sadece anne babasının değil, toplumun bütün bireylerinin ve devletin görevidir. Sağlıklı bir toplum ve sağlıklı nesiller için çocuklarımıza bedensel ve ruhsal olarak sağlıklı ve iyi yaşayabilecekleri bir ülke ve dünya verebilmemiz dileğimle…

 

---

---